چه حاجتست به بند گران تدبیرم

چو اشک لغزش پایی بس است زنجیرم

اثر طرازی اشک چکیده آن همه نیست

توان به جنبش مژگان کشید تصویرم

ز بسکه ششجهت از من گرفته است غبار

اگر به چرخ برآیم همان زمینگیرم

ز یأس قامت خم گشته ناله ام نفس است

شکسته اند به درد کمان تدبیرم

جنون من چو نگه قابل تسلی نیست

مگر به دیدهٔ حیران کنند زنجیرم

نگشت لنگر آسایشم زمینگیری

چو سایه می برد از خویش پای در قیرم

نوای پست و بلند زمانه بسیارست

خیال چند فریبد به هر بم و زیرم

رمید فرصت هستی و من ز ساده دلی

چو صبح می روم از خویش تا نفس گیرم

دلیل حجت جاوید بیش از اینم نیست

که بی تو زنده ام و یک نفس نمی میرم

به جای ناله نفس هم اگر کشم کم نیست

نمانده است دماغ خیال تأثیرم

هجوم جلوهٔ یار است ذره تا خورشید

به حیرتم من بیدل دل از که برگیرم